Śmiertelna rzecz

W skrócie

Gatunek	Romans / Fantasy
Rodzaj	Powieść
Data publikacji	16 kwietnia, 2013
Autor	AntyDerah
Główna bohaterka	Misaki
Rozdziały	11
Status	W toku

Prolog

Była cicha i spokojna na pozór noc, dookoła padał śnieg, a Misaki siedziała skulona pod jednym z drzew. Dziewczyna była przerażona, bała się wszystkiego, bała się tego, że w końcu ją znajdzie i zabije.

Wszędzie było biało, wszystko wyglądało na takie martwe, bezduszne, zimne. Nastawała już północ, jedynie to drzewo było piękne z tej całej zamarzniętej natury. Napadało już kilka centymetrów śniegu. Nikogo nie było widać na horyzoncie. Wstawało już słońce, jej powieki stawały się coraz cięższe a oczy piekły ją już od płaczu. "Muszę, muszę stąd uciekać, zanim mnie znajdą..." pomyślała. Wstała i zaczęła ponownie biec, cały czas rozglądając się na boki by upewnić się czy nikt jej nie goni. Na widnokręgu rysował się zarys jakiegoś miasta...

"Nie mam innego wyjścia, będę musiała zabawić tam jakiś czas... zmienić tożsamość i wygląd... A przede wszystkim zapisać się do jakiejś szkoły i pracy dorywczej." myślała.

Powieść

Rozdziały

Rozdział 1 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

„Cholera! Muszę znaleźć sobie jakieś mieszkanie, choć nie najpierw praca. Muszę w końcu utrzymywać jakoś ten dom…” rozmyślała, idąc powolnym krokiem przez chodnik gdy jej oczom ukazało się wielkie ogłoszenie na jednym ze szklanych okien. Treść ogłoszenia głosiła, że właściciel sklepu z ubraniami o nazwie „Niewinność” poszukuje kogoś do pomocy. „Ha! Ale mi się trafiło! Sklep wygląda na drogi, pewnie też jest dobra pensja” pomyślała i weszła do ogromnego sklepu. Wchodząc ujrzała masę modnych, szykownych i pewnie bardzo drogich ubrań. Rozglądając się po całym sklepie podeszła do lady gdzie stał przystojny na oko dwudziestoletni mężczyzna o kruczo czarnych włosach sięgających mu do brody był ubrany w stylu wiktoriańskim, posiadał on czarne oczy i bardzo pociągające usta „Ja tu chyba zamelduje się na stałe” pomyślała i lekko się uśmiechnęła. - Dzień dobry, ja w sprawie pracy. – powiedziała miłym głosem do sprzedawcy. - Witam, to dobrze od dawno kogoś tu szukam. Jestem Leo, właściciel tego sklepu. – odpowiedział czarnowłosy. - Przepraszam, a na czym będzie polegać moja praca, na ogłoszeniu nie jest nic napisane w tej sprawie. – mówiąc to, posłała mu delikatny uśmiech. - Będziesz kasjerką i… hm… manekinem… - odpowiedział. - Jak to manekinem ? – zapytała zdziwiona dziewczyna. - Chodzi mi o to że po godzinach szyje moje projekty i potrzebuje kogoś, kto będzie mierzył je muszę sprawdzać jak wyglądają na żywej osobie, a zwykły manekin nie wyrazi co mu się nie podoba w danym projekcie, co go uwiera, a co łaskocze… - odpowiedział Leo. - To od kiedy mogę zacząć ? – zapytała radośnie Misaki. - Nawet od teraz. – powiedział zadowolony ze współpracy mężczyzna. – słuchaj, a jak tak właściwie masz na imię? Nie przedstawiłaś się jeszcze… - Och… przepraszam! Na śmierć zapomniałam! Jestem Mi… - zawahała się lekko „cholera, ale ja jestem głupia! Nie mogę powiedzieć kim jestem… to było, by zbyt ryzykowne! – mam na imię Isabella. – powiedziała, uśmiechając się. - Bardzo mi miło - czarnowłosy uchwycił jej dłoń po czym pochylił się nad nią lekko i złożył delikatny pocałunek. – cieszę się z naszej współpracy - spojrzał na nią i nagle oprzytomniał – prawie bym zapomniał, na zapleczu znajdziesz strój firmowy, idź się przebierz. – poprosił. Brązowowłosa dziewczyna wykonała jego polecenie i skierowała się w stronę zaplecza. Rozejrzała się dookoła, pomieszczenie było wielkości całkiem sporego salonu. Na środku stał szklany stolik, a na nim walały się różne czasopisma o modzie, otaczały go dwie kanapy, które stały naprzeciwko siebie i fotel w jego "centrum", pod stolikiem mieścił się biały i do tego puszysty dywan. Po prawej stronie od drzwi widniała kuchnia a w niej kuchenka, ekspres do kawy, zmywarka, mikrofalówka i kilka szafek zapewne na naczynia lub kilka przypraw oprócz tego oczywiście mała lodówka. Po lewo od drzwi stały dwie szafy, kilka manekinów, materiały z których zapewne wciela w życie swoje projekty, mały parawan i wielkie szklane lustro, a na ścianie znajdującej się naprzeciwko mnie były wielkie szklane okna i wyjście na… Taras „co on tu kurde mieszka, czy jak?” pomyślała i zaczęła poszukiwać wzrokiem stroju firmowego, w którym miała pracować, znalazła go w miarę szybko prezentował się godnie na wieszaku, który był zawieszony o drzwi szafy. Szybko przebrała się i wyszła z zaplecza do sklepu. Zauważyła już kilku klientów a raczej klientek kręcących się po sklepie w poszukiwaniu czegoś ładnego „ludzie weźcie pierwszy lepszy ciuch tu wszystko jest piękne!” irytowała się dziewczyna. Przez niecałe pięć minut patrzyła jak rozpieszczone licealistki i studentki przeszukują wszystkie wieszaki wybrzydzając, aż w końcu nie wytrzymała i skierowała się w stronę jednej tlenionej blondynki. Oczywiście jak na kasjerkę przystało wdzięcznym krokiem z miłym wyrazem na twarzy. - Witam, czy mogę w czymś pani pomóc ? – zapytała słodkim i niewinnym głosem lekko dygnąwszy przy tym nogą. - Hmm… szukam jakiejś bluzki, która będzie podkreślała mój dekolt i będzie pasowała do mojej nienagannej figury. – poinformowała blondynka, po chwili (Misaki od niedawna) Isabella sięgnęła po pierwszą lepszą bluzkę mówiąc: - O! Właśnie tej szukałam… ta będzie pasowała pani idealnie, proszę może pani ją przymierzyć. – powiedziała nadal tym samym tonem ale od niechcenia. - Jest świetna, pójdę ją przymierzyć! Dziękuję! „No nie całkiem taki wielki plastik, w końcu podziękowała” pomyślała i poszła „pomagać” innym potrzebującym duszą w tym sklepie. Od tego pomagania aż jej się niedobrze robiło, nie była bowiem zbyt pomocną osobą, no ale cóż wolała to niż stać za ladą i patrzeć jak banda niezdecydowanych klientek cały czas przeszukuje te same wieszaki. Podchodząc do lady spojrzała na swojego szefa i wymamrotała cichą prośbę o kawę. Przeszła za ladę i usiadła na stołku by trochę odpocząć i nacieszyć się tym wielkim jak dla niej dobrym uczynkiem, to był chyba pierwszy dobry uczynek w jej życiu, była z siebie zadowolona.

Rozdział 2 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

”Niewinność” – tak dla przypomnienia sklep Leo Pracę skończyła o godzinie dwudziestej pierwszej trzydzieści. Po wyjściu ze sklepu usiadła na ławce, która znajdowała się tuż przy szybie „Niewinności” *. Oparła łokcie na kolanach, a na dłoniach ulokowała swoją głowę „co ja teraz zrobię? Przecież nie mam dokąd pójść. Gdzie ja będę spała. Głupia jestem mogłam od razu załatwić to mieszkanie teraz jest już zbyt późno.” Przeklinała się w myślach cały czas. Usłyszała jak drzwi butiku się otworzyły, a z nich wyszedł Leo. Czarnowłosy zamknął drzwi na klucz, potem klucze włożył do kieszeni. Spojrzał się na osobę siedzącą, na ławce dziwiąc się trochę, że jeszcze tu jest. Podszedł bliżej i ukucnął koło siedzącej kasjerki. - A ty jeszcze nie w domu ? – zapytał z troską w głosie. - Eh… nie zdążyłam znaleźć mieszkania. Dopiero dzisiaj przyjechałam do tego miasta, a pierwsze co zrobiłam to było poszukiwanie pracy. – odparła załamana. - Nie mogłaś tak od razu ? – zapytał, uśmiechając się – ja mam duże mieszkanie, jak chcesz możesz się wprowadzić do mnie, dopóki nie znajdziesz sobie czegoś. – poinformował – a założę się, że szkoły też sobie nie załatwiłaś, mój brat chodzi tu niedaleko do liceum. Mieszka razem ze mną, więc mogłabyś chodzić z nim do „amorisa”. – dodał. - Jeśli to nie będzie dla Ciebie problem to… - nie dane jej było skończyć, ponieważ ktoś tu zgromadzony jej przerwał… - Nie żartuj sobie! Moim obowiązkiem jest dbanie o swoich pracowników! A i tak ktoś nam musi gotować, bo na Fast fudzie długo nie pociągniemy… bierz swoje walizki i chodź ze mną. - Ale ja nie mam nic ze sobą… - ciemnooki spojrzał się na nią jak na idiotkę, chyba to wyczuła, ponieważ szybko dokończyła zdanie - ukradli mi w pociągu, było tłoczno, a bagaż był cholernie ciężki więc go położyłam na podłogę… - skłamała, ale niby co miała zrobić? Powiedzieć, że zostawiła wszystko we własnym domu uciekając przed mordercą który zamordował jej rodziców a teraz poluje na nią? Nie nawet, nie ma takiej opcji. - Szlag, by trafił tych złodziei… - mruknął. – chodź Lysio pewnie umiera z głodu, ja z resztą też. – droga do mieszkania czarnowłosego minęła dość szybko. Oboje właśnie poruszali temat o wszechświecie, gdy zauważyli siedzącego na schodkach chłopaka. - No jesteś wreszcie! Ile można na Ciebie czekać?! - wybuchnął chłopak. - A po co czekałeś, przecież masz swoje klucze do mieszkania... – odpowiedział czarnowłosy. - Wziąłeś przez przypadek moje i swoje klucze. A ja tu przez ciebie marznę! - rozzłościł się chłopaczyna. Oj biedny Leo. Próbując załagodzić sytuację i przypomnieć o swojej obecności dziewczyna dołączyła do rozmowy zmieniając temat. - Hej. Ty pewnie jesteś Lysio, tak? Ja jestem Isabella. Przez jakiś czas będziesz miał mnie na głowie. – powiedziała pół żartem i pół na serio dygając przy tym nogą. Włożyła w to tyle uroku i gracji, ile mogła. W końcu trzeba zrobić dobre wrażenie, no nie. - Bardzo mi miło jestem Lysander - skłonił się i także jak jego brat na początku znajomości, ujął jej zimną dłoń i delikatnie ucałował. „O rany! Będzie harem! Będę miała własny harem” cieszyła się w myślach, a szczęście mało nie wyszło na zewnątrz. Jakie to, by było zdziwienie obydwu gentlemanów gdyby zobaczyli ją skaczącą, tańczącą taniec hula i do tego Gangnam Style, naraz. Ledwo się powstrzymała, okazując tylko delikatny i uroczy uśmiech. „Muszę się powstrzymywać, jak chce gdzieś spać… oprócz psychiatryka” pomyślała. Leo po odszukaniu kluczy w kieszeni swojego pojemnego płaszcza, otworzył nam drzwi. Jej oczom ukazał się średniej wielkości korytarz w którym zdjęła buty, płaszcz i szal. Szal włożyła do rękawa płaszczu i odwiesiła go na wieszak. Weszli do salonu. Spodobał jej się wystrój, cały salon i nie tylko pokoje, łazienki i kuchnia także były urządzone w stylu wiktoriańskim. Usiadła na kanapie wykonanej z czarnej skóry. „Wygodnie” stwierdziła, chłopcy poszli do kuchni, by zrobić herbatę dla siebie i gościa. - Kto to jest? – zapytał cicho białowłosy, tak by mógł go usłyszeć Leo, ale nie dziewczyna siedząca w salonie znajdującym za ścianą. - To nowa pracownica w moim sklepie – odparł i dodał – zostanie u nas na jakiś czas. Dopóki czegoś sobie nie znajdzie i do pierwszej wypłaty. Okradli ją dzisiaj w pociągu czujesz to ? Potem przyszła do mojego butiku w sprawie tego ogłoszenia o prace, które wywiesiłem jakiś miesiąc temu. – wytłumaczył. - Roza nie będzie tym zachwycona… - wtrącił albinos. Na tą uwagę Leo zesztywniał i odburknął coś w stylu : - Nie jesteśmy już razem. Zerwałem z nią… Miałem już dosyć jej wybuchów zazdrości. Cały czas robiła mi te głupie sceny i to tylko o to, że jakaś dziewczyna się na mnie spojrzała… Zachowywała się jak… gorzej niż dziecko… - wyrzucił z siebie czarnowłosy, był wściekły. Chciał iść do swojego pokoju, gdy wkroczył do salonu zobaczył śpiącą Isabelle. Podszedł bliżej kanapy i ukucnął koło śpiącej. Wyglądała słodko jak spała. Jej brązowe loki obadały na twarz, dolna warga była wydęta „słodko, brakuje jej jeszcze kciuka w ustach i maskotki” pomyślał. Wziął dziewczynę na ręce i zaniósł do jednego z pokoi. Ułożył ją delikatnie na łóżku i ucałował w czoło. Sam nie wiedział dlaczego to zrobił. Przez chwilę stał w drzwiach przyglądając się brązowowłosej, aż w końcu zgasił światło i wyszedł zamykając po cichu za sobą drzwi.

Rozdział 3 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Rano obudził ją czyjś przeraźliwy krzyk. Poderwała się na równe nogi i poszła sprawdzić co się dzieje. Na korytarzu ujrzała Leo trzymającego się obydwoma rękami za stopę i skaczącego na jednej nodze. Cały czas klął coś pod nosem. Cały czas jęczał i jęczał podskakując na tej nodze, w końcu potknął się fałdę na dywanie i runął jak długi. Nie wytrzymała, śmiała się do rozpuku. Ostatecznie wylądowała na podłodze, musiała ukucnąć bo cholernie rozbolał ją brzuch od śmiechu. Mężczyzna spojrzał na rozbawioną dziewczynę, rzucił coś w stylu „to nie jest śmieszne” i zszedł na dół kuśtykając po schodach. Przez minutę nie mogła się opanować, ostatecznie jej udało się jej jako tako ogarnąć i również zejść na dół. Kiedy znalazła się w progu kuchni jej brzuch dał o sobie znać. Podeszła do lodówki i wyciągnęła jajka, boczek i cebulę na jajecznicę. Przeszukała szafki by mieć na czym zrobić śniadanie. Boczek i cebulkę pokroiła w kostkę, na rozgrzaną patelnię wrzuciła kilka jajek. Potem boczek a na koniec cebulkę, podsmażyła jeszcze chwilkę dopóki cebulka nie była gotowa i zestawiła patelnię z kuchenki. Nawet nie musiała wołać chłopaków, sami przyszli gdy tylko poczuli ten zapach. Podeszła jeszcze do ekspresu by zrobić kawę i móc delektować się posiłkiem. - Wiesz… - zaczął Leo – za to danie bogów, z chęcią zatańczył bym dla Ciebie na rurze, ale teraz nie mam czasu muszę iść do pracy. Jak wrócisz ze szkoły to chodź od razu do mojego sklepu. - Dobra, dobra idź już, bo zaraz będziesz musiał na serio mi tu tańczyć – zażartowała. - Przykro mi, ale nie ma rury… - tłumaczył się. - Oj tam, załatwi się. – wyszczerzyła się do niego ukazując śnieżnobiałe zęby. Czarnowłosy puścił jej oko i powiedział „ Nie kuś mnie”. Oboje wybuchli niepohamowanym śmiechem. - Dobra… idę. Nie tęsknij za bardzo – odszedł śmiejąc się jak małe dziecko. Pół godziny później z domu wyszła też Isabella z Lysandrem. Lekcje zaczynały się o godzinie dziesiątej, do lekcji została jeszcze niecała godzina. Czarnooka dziewczyna wolała posiedzieć trochę na dziedzińcu mimo to, że było zimno jak cholera. Nie chciała siedzieć już w szkole. Planowała nawet się spóźnić kilka minut na lekcję, o ile w ogóle na nią pójdzie. Rozejrzała się dookoła po dziedzińcu i zdecydowała się w końcu iść za szkołę. Zauważyła tam ławkę, a także że ktoś na niej siedzi. „Trudno, będzie musiał znieść i moją obecność, nie mam zamiaru się wycofać” pomyślała i podeszła do ławki. Zrzuciła z niej śnieg i usiadła. Oparła swoją głowę o budynek szkoły, nogi rozprostowała i zamknęła oczy zaciągając się świeżym powietrzem. Wsłuchała się w ciszę i machinalnie zaczęła „mruczeć” jakąś melodię. Zapomniała nawet o osobie siedzącej obok niej. Lecz jednak nie na długo… - Znam skądś tą melodie – powiedział chłodnym głosem, chłopak siedzący obok niej. Nie zwróciła na niego nawet na niego uwagi. Nie spodobało mu się to. Szarpnął ją za ramie i wreszcie zwrócił na siebie uwagę dziewczyny. Obdarzyła go tak lodowatym i obojętnym spojrzeniem, że aż przeszły go ciarki. - Słyszałam, głucha nie jestem – odpowiedziała chłodno. - A myślałem, że będę już musiał uczyć się języka migowego – rzucił. Ona znowu go zignorowała i po prostu oparła swoją głowę o ścianę, a oczy zamknęła. - Nie przedstawisz się? Grzeczne dziewczynka właśnie tak robią – zakpił. - A kto powiedział, że jestem grzeczną dziewczynką… - odpowiedziała. – ale skoro nalegasz to jestem Isabella, jaraj się, już znasz moje imię. – teraz to ona zakpiła. - Kastiel – mruknął, a z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów. Dziewczyna od razu sięgnęła po jednego. – e pozwoliłem? - Nie potrzebuję pozwolenia. Daj ogień – dał jej ten cholerny ogień i sam też zapalił. – dzięki – mruknęła. - O kultura się odzywa – zażartował. - Tiaa… Ciekawie kiedy u ciebie się odezwie – zadzwonił dzwonek na lekcje, jednak oboje nie zamierzali się ruszyć. – dobra ja idę na miasto nie będę tu siedzieć całą pierwszą lekcję. – powiedziała i wstała otrzepując tyłek ze śniegu który jeszcze został na ławce. - Idę z tobą – zakomunikował. – gdzie najpierw panienka życzy sobie iść? – zapytał - Ja idę do sklepu Leo, być może ma jakiś ruch i trzeba mu pomóc. - Leo… brat Lysandra? – zapytał, drapiąc się po głowie. - Tak właśnie on, pracuje u niego i mieszkam chwilowo - odpowiedziała i ruszyli do sklepu. Cały czas dyskutowali, kłócili się, popychali, przedrzeźniali i wrzucali się nawzajem w zaspy. W końcu doszli do sklepu. Ona zapukała w okno i pomachała czarnowłosemu stojącemu za ladą. Faktycznie miał duży ruch. Od razu poszła z brązowookim na zaplecze, kazała mu usiąść i niczego nie dotykać. Sama sięgnęła na wieszak po strój firmowy i poszła za parawan. „Może ci tam pomóc” usłyszała głos tej czerwonowłosej małpy i odpowiedziała „nie trzeba, poradzę sobie” po czym usłyszała zawiedziony głos chłopaka „ szkoda”. Wyszła zza parawanu ubrana już w firmowy ciuch i poszła za ladę. Czarnowłosy zdziwił się obecnością Izy. - Nie powinnaś być w szkole? – zaczął. - Powinnam, pójdę na trzecią lekcję – powiedziała. Nie zadowoliło to mężczyzny. - Mowy nie ma, miałaś przyjść po szkole. – odpowiedział, wydając resztę i dając paragon jakiejś kobiecie. - Dobra pójdę na drugą, a teraz cicho idź pomóż im coś wybrać ja sobie poradzę tutaj - mruknęła. Obsłużyła wszystkie klientki i poszła na zaplecze, by ponownie się przebrać. Znowu udała się za parawan i przebrała w normalne ciuchy. Gdy wychodziła rzuciła do chłopaka krótkie „idziemy”. Po pięciu minutach wrócili z powrotem do szkoły. Weszli tym razem do środka, skierowali się do szatni i zostawili tam swoje kurtki. Tam się rozdzielili, bo wiem ona musiała załatwić sprawy związane z zapisaniem się, a on poszedł na lekcję biologii

Rozdział 4 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Dostała plan lekcji, ale co z tego i tak od razu go zgniotła w kulkę i wrzuciła do kieszeni spodni. Wolała pozwiedzać szkołę. Przez niecałe trzydzieści minut chodziła po korytarzach, błąkała się w te i z powrotem. Cały czas myślała o tym czerwonowłosym którego poznała. Dlaczego go potraktowała lekceważąco? Przecież to nie w jej stylu. „Trzeba będzie przeprosić” pomyślała. Usiadła na schodach. „A gdyby tak zaprosić go po szkole do sklepu? Mogłabym go przeprosić i trochę pogadać. Potem ewentualnie moglibyśmy gdzieś wyskoczyć. Tak to będzie najlepszy pomysł” myślała. Zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec lekcji, a początek przerwy. „Albo nie! Poszukam go i zapytam się, czy chce się zerwać ze szkoły! Ha i kto tu jest genialny, no kto?” pomyślała. Zaczęła poszukiwania pana Czerwonej Czupryny. Znalazła jakąś blond czuprynę, potem białą, czarną, brązową. „A gdzie do cholery ta czerwona” zbulwersowała się. Poszła do szatni, pomyślała że tam go znajdzie. No i się nie myliła. - Zrywamy się z lekcji? – wypaliła. Spowodowało to szeroki uśmiech u brązowookiego chłopaka. - Serio? Niby gdzie? – zaciekawił się. - Nie wiem, nie znam całego miasta. W ogóle go nie znam. – rozłożyła ręce i wydęła dolną wargę. Dziewczyna zaczęła się ubierać. – to idziesz, czy wolisz zostać tu? – zapytała, zakładając w tym czasie szalik - Idę, poczekaj ubiorę się. W sumie to sam miałem zamiar się zerwać z lekcji i z przyjemnością pokażę ci całe miasto. – zaoferował. Przez godzinę zwiedzili całe miasteczko, potem wstąpili na chwilę do domu czerwonowłosego. Jak się okazało czekoladowooki posiadał psa. Wabił się Demon. Właściciel miał rację nazywając tak tego diabła z piekła rodem. Poszli z nim do parku, na spacer. Oh jak się okazało to były najgorsze trzydzieści minut w jej życiu. Jak cholera żałowała że zgodziła się na to przytrzymanie smyczy tego obłąkańca. W momencie gdy uchwyciła smycz, ten piekielnik szarpnął ją i ciągał za sobą po całym parku. Ledwo bidulka za nim nadążała. „Cholera! Gdzie to się wyłącza!”, „ Wyłącz go! Kurr…de wyłącz tą bestie!” krzyczała do tego rudego popaprańca. A ten nic! Zwijał się ze śmiechu nie zważając na krzyki tej biednej niewiasty. „Niech ja go dorwę, to mu się odechce śmiać” pomyślała, bełkocząc masę przekleństw pod nosem. W końcu chłopak zaczął ogarniać się powoli i uspokoił tę bestię. - Następnym razem, włóż mu baterie o mniejszej energii! – rzuciła w stronę, uśmiechniętego od ucha do ucha chłopaka. - Wiesz… Nie wiedziałem, że psy są na baterie – zaśmiał się. – a z resztą gdzie bym, mu wsadzał te baterie - zapytał ironicznie. - No domyśl się - odpowiedziała – wracamy ? Po szkolę muszę wrócić do sklepu Leo. - Spoko – odpowiedział uśmiechając się – możesz potrzymać jeszcze na chwilkę tę smycz ? – zadrwił. Uśmiechnęła się ale i tak powiedziała grzeczne: „Sam sobie trzymaj tą bestie. Albo przywiąż do ławki i nigdy nie owiązuj.” Przez całą drogę do domu chłopaka zawzięcie dyskutowali i żartowali o wszystkim, i o niczym.

Rozdział 5 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Stała właśnie za ladą, odziana w firmowe wdzianko. Co jakiś czas popijała czarną jak smoła kawę z kubka. Obserwowała klientki, które kręciły się w tą i z powrotem. Od wieszaka, do wieszaka. Może i by podeszła do nich, ale po co? Nie dość, że zmarzła przez to szwendanie się po całym mieście Sunest Valley, to była w tym cholernym stanie, w którym nic się nie chce robić. Nawet spać. Cholernie bolała ją głowa. Od czego? Nie wiadomo, może brało ją przeziębienie. No to się doigrała. Zamiast siedzieć w ciepłej szkole, to zachciało jej się zwiedzanie miasta. Nic tylko pogratulować mądrości. Leo cały czas obserwował swoją pracownicę, był bardzo zmartwiony widząc ją w tak złym stanie. Podszedł i zapytał, co się dzieje. Usłyszał tylko ciche „nic”, które wymamrotała Isabella. Nie dał tak łatwo za wygraną, próbował dalej, w końcu nie dość że się martwił, to był ciekawski jak cholera. Lubił wtryniać nos w nie swoje sprawy. Zawsze to wychodziło na dobre. Bo wiem iż potrafił podnieść na duchu. A jeśli to nie sprawy duchowe czy sercowe, umiał postawić nawet umierającego na nogi. Gdy dziewczyna nie wytrzymała tych ciągłych pytań, mruknęła podenerwowana, że boli ją głowa. Uśmiechnięty od ucha do ucha właściciel sklepu udał się na chwilę, na zaplecze po czym wrócił z kubkiem czegoś parującego. Postawił naczynie obok dziewczyny i poprosił o wypicie tegoż trunku. - Co ty tu dosypałeś? – zapytała się ostrożnie, aby upewnić się czy nie ma tam żadnej trucizny czy czegoś tam. - Oj pij. Nie ma tu żadnej trucizny, wręcz przeciwnie ten wywar ziołowy postawi cię na nogi. – zachęcał. - Mogę widzieć jakie tu są zioła? – zaciekawiła się. - Kozłek lekarski i melisa… - rzucił. – zadziała lepiej niż niejeden proszek od bólu głowy. – uśmiechnął się do niej ciepło. Powąchała i upiła łyk. Skrzywiła się mówiąc, że gorące i marudząc iż poparzyła sobie język. Czarnowłosy przewrócił oczami i powiedział – to podmuchaj. Jak się bardzo oparzyłaś… - zrobił pauzę, po czym dodał uwodzicielskim i żartobliwym tonem – mogę sam, osobiście cię podmuchać – dodał ruszając brwiami. Kasjerka zaczerwieniła się i zaczęła bełkotać coś w stylu: - Zboczeniec… pff poradzę sobie… weź idź sprawdź czy cie na zapleczu nie ma… - burknęła. Roześmiany czerwono włosy wyszedł na zaplecze podśpiewując sobie coś pod nosem. Po kilku minutach przyszła do niego Isabella by obwieścić iż klienci wyszli i pora zamykać sklep. Myślała, że będą mogli wrócić do domu, ale się pomyliła gdyż jej szef chciał dokonać kilka poprawek w nowych strojach, które niedawno uszył. Biedna, musiała wytrzymywać te cztery godziny stania, kłucia igłami a ból głowy znowu powrócił, tym razem nie taki straszny, ale powrócił. Ręce od trzymania w górze zaczęły powoli drętwieć. Oj biedna. Zaczęła obmyślać plan zemsty za to kłucie igłami, bo w końcu co to ma być? Wiedziała, że ta małpa robi to specjalnie. A jak w końcu wymyśli doskonały plan zemsty, oj się będzie działo. Ten dręczyciel zapłaci za swoje grzechy. - I co sądzisz o tej sukience po poprawkach? – zapytał. - Hm… ciasna, niewygodna, cały czas mnie coś drapie, i wygląda jak sutanna. No weź, kobiety chcą jednak kazać trochę swoich piersi, a tu co? Jak sutanna. Zrobiłbyś jakieś wycięcie na dekolt i zrób coś żeby ta sukienka tak nie drapała. – wyrzuciła z siebie jednym tchem. - Rany… cztery godziny poprawek a i tak można powiedzieć, że pogorszyłem sprawę. – odparł niezadowolony. - Możemy dokończyć to już jutro? Głodna jestem do jasnej cholery! A do tego strasznie zmęczona, a na dodatek znowu zaczyna mnie boleć głowa. – mruknęła, podpierając ręce na biodrach. - Dobra. Przebieraj się i wracamy do domu, masz racje też zaczynam być głodny. – zaapelował. Dziewczyna posłusznie przebrała się w swoje ubrania i wyszli z pomieszczenia uprzednio gasząc wszystkie światła w sklepie. W końcu prąd nie jest na ziemniaki, no nie?

Rozdział 6 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Siedzieli w kuchni. Leo, Isabella, Lysander i Kastiel. Nie wie co tam robił ten ostatni. Pewnie przyszedł do białowłosego. Rozmawiali zawzięcie na jakiś temat. Dyskutowali, żartowali i śmiali się. Usłyszeli dzwonek do drzwi. Nikt nikogo się nie spodziewał. A przynajmniej nikt nie spodziewał się właśnie tej osoby… Albinos poszedł otworzyć drzwi. Spojrzał w wizjer i oniemiał. Otworzył drzwi. Na zewnątrz stała białowłosa dziewczyna. Miała duże złote oczy, piękne rysy twarzy, drobne usta i kształtny nos. Ubrana była w biało-różowy płaszcz w stylu wiktoriańskim. - Yyy… Roza… Co ty, tu robisz? – zapytał, zszokowany. - Przyszłam do MOJEGO Leo. Czy to takie dziwne? – zirytowała się złotooka. - Z tego co wiem, to on już nie jest TWÓJ. Rozstaliście się, prawda? – odpowiedział spokojnym tonem. - Wiem. Przyszłam się pogodzić. – odpowiedziała, uśmiechając się, po czym weszła do domu. Zdjęła swój płaszcz i długie buty na wysokim obcasie. Skierowała się w stronę kuchni, czyli tam skąd dochodziły różne odgłosy. Stanęła w progu. Jej wzrok od razu padł na brązowowłosą dziewczynę. Jej oczy ciskały w nią piorunami, mimo to jednak nie dała tego po sobie poznać. Wszystko tak nagle ucichło rozmowy, śmiechy, ciszę zakłócał tylko świst wiatru za oknem i odgłos drewna palącego się w kominku. Białowłosa przeniosła swój wzrok na czerwonowłosego. Otworzyła usta, chciało coś powiedzieć… Jednak, on był szybszy. - Po co tu przyszłaś? – zdenerwował się mężczyzna. Jego dobre samopoczucie zmieniło się na złość. - Słuchaj… Leo, nie mogę bez ciebie wytrzymać. Cały czas o tobie myślę. Ja cię kocham… Proszę wróć do mnie. – błagała białowłosa, roniąc przy tym krokodyle łzy. Nikt, nawet Isabella, która nawet nie wiedziała kim jest dziewczyna, nie wierzyli w te łzy. - Wyjdź stąd. Natychmiast! – czarnowłosy, rozzłościł się. Jak ona w ogóle odważyła się tu przyjść? Co za tupet. Odwala jakieś farmazony, a potem znowu będzie robiła swoje „scenki”. Jednak nie dała tak łatwo za wygraną. Próbowała jeszcze. W końcu Isabella porządnie się wkurzyła i złapała białowłosą za włosy. Ciągnęła dziewczyn aż do drzwi, po czym otworzyła je. Wzięła z wieszaka płaszcz i wypchnęła białowłosą za drzwi rzucając jej płaszcz. Zatrzasnęła drzwi i zamknęła na zasuwkę, wróciła do chłopaków i usiadła na swoim miejscu. Lysander i Leo patrzyli na nią z szeroko otwartymi oczami. A Kastiel? On się po prostu śmiał i bił brawo. Zachowanie kobiety go rozbawiło. Jednak spoważniał po chwili. Podszedł do niej mówiąc: - Jesteś niebezpieczna. Wole cię nie denerwować… - po chwili znowu śmiał się do rozpuku. - Isabel, tak nie zachowują się damy. – powiedział czarnowłosy. Jednak z uśmiechem dodał – Lecz dziękuję, że ją stąd wyprowadziłaś zamiast mnie. – wyszedł z kuchni. Poszedł do swojego pokoju. Reszta została w kuchni, przez chwile panowała tam jeszcze cisza, ale tak się nie da w towarzystwie Kastiela. Rzucił jakiś sarkastyczny żarcik i już wszyscy pokładali się ze śmiechu. Siedzieli w jednym pomieszczeniu jeszcze do godziny dwudziestej drugiej, potem przenieśli się do salonu gdzie zaczęli grę w butelkę. Najpierw grali o to, kto ma iść po czarnowłosego, aby i ten dołączył do gry. Wypadło na biedna Isabelę. Weszła na górę, odczekała chwilę i cicho zapukała w drzwi pokoju. Po usłyszeniu słowa „proszę” weszła do środka. Zauważyła, że czyta książkę. - Nie przeszkadzam? – zapytała cicho. - Nie, nie. Wchodź. – odpowiedział, włożył zakładkę w książkę i usiadł po turecku na łóżku. Na nosie miał on teraz okulary. Wyglądał w nich jeszcze bardziej pociągająco niż zwykle. – Coś się stało? – zapytał. - Nic. Po prostu, chcieliśmy zagrać w butelkę i… może chcesz z nami zagrać? - No dobra. Czemu nie. – powiedział i uśmiechnął się. Zeszli do salonu. Zobaczyli tam coś dziwnego… Białowłosy leżał na Kastielu. To było dziwne… - NIE JESTEM PEDAŁEM! - wykrzyczał pijany białowłosy do ucha brązowookiego. Dobra… to było dziwniejsze. Jednak wyjaśniało trochę zachowanie chłopaków. „Pijaki” pomyśleli oboje i dziewczyna i czarnowłosy chłopak.

Rozdział 7 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Grali już od pięciu minut. Z każdym zakręceniem, wymyślali coraz to dziwniejsze pytanie i zadania. Właśnie zakręcił Kastiel. Butelka zatoczyła się kilka razy, dookoła i wskazała na brązowowłosą dziewczynę. „Chroń mnie władco ciemności” pomyślała. Przełknęła głośno ślinę i spojrzała przerażonym wzrokiem na chłopaka. Uśmiechał się szeroko. Zadał pytanie „prawda, czy wyzwanie”. Odpowiedziała, że wybiera wyzwanie. Głupiutka. Chłopak udał, iż zastanawia się głęboko. - Zatańcz dla mnie… rozbieranego – powiedział po krótkiej chwili „namysłu”. Oczy dziewczyny zrobiły się wielkie jak talerze. Omal nie zakrztusiła się powietrzem. – No co? Chciałaś wyzwanie, to masz wyzwanie. – odpowiedział po chwili. Z wielką niechęcią zaczęła tańczyć, a Kastiel włączył muzykę. Szło jej to bardzo opornie. Skończyła występ wtedy, kiedy na jej ciele została sama bielizna. Czerwonowłosy przyglądał jej się bez oznak zażenowania na twarzy, ale pozostali chłopcy grzecznie spuścili wzrok, jak na dżentelmenów przystało. "Dalej nie tańczę", mruknęła. Po chwili dodała: - Wiesz, zauważyłam już że masz zboczone skłonności, ale że możesz zajść tak daleko…. Nie, tego się nie spodziewałam. - potem wzięła butelkę i z całej siły zakręciła. Wypadło na Leo. Ucieszyła się gdyż się w nim podkochiwała. Zadała mu pytanie "prawdy czy wyzwanie" również wybrał wyzwanie. - Hm... pocałuj Kasa. - wyparował. Mina obydwu chłopaków była nietęga i niezbyt ciekawa. - Chyba żartujesz? - dodał z rozpaczą w głosie. - W takim razie mnie. - wypaliła. Dopiero po chwili zorientowała się co powiedziała. Jednak było już za późno. Poczuła miękkie i delikatne wargi czarnowłosego. Wplótł swoją dłoń w jej krótkie kręcone włosy i przyciągnął ją do siebie. Nie protestowała. Po chwili sama objęła go rękami i odwzajemniła pocałunek. Poczuła, że ogarnia ją fala gorąca. Instynkt wziął nad nią górę, i gdyby nie chrząknięcie Kastiela, nie wróciłaby szybko do rzeczywistości. -Tak, ale rozebrać dla mnie to się nie chciałaś… - Kastiel głupku! Brak Ci wrażeń jak na jeden dzień? Jeżeli tak, to leć do klubu go-go! Erosoman*! - warknęła zniesmaczona dziewczyna. Lys zaczął się śmiać. No tak procenty działały na niego bardziej niż na pozostałych. Nigdy nie miał głowy do wielkiego picia. Pograli jeszcze trochę dopóki białowłosy nie zasnął, oparty o kanapę. Wyglądał słodko i jeszcze trzymał kciuk w buzi. Jednak nie ominął go drobny żarcik, który czeka każdego, kto odpadnie pierwszy na imprezie. Bezlitośni domownicy wzięli markery i jakieś stare kosmetyki Rozy, które zostawiła. Zafundowali mu dość abstrakcyjny makijaż... Następnego dnia rano wszyscy obudzili się z wielkim kacem. Jednak nie każdy w swoim pokoju... Lysander obudził się tak jak zasnął. Kastiel spał w pokoju Isabelli, a Isabella obudziła się w jednym pokoju, w jednym łóżku i na dodatek w samej bieliźnie, w pokoju Leo. Erosoman - nie, nie to nie błąd :D tak mówi Ferdynand K.

Rozdział 8 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

- Leo… Czy my… No wiesz… - zaczęła jąkać się dziewczyna. Gdy spostrzegła się, że ma na sobie jedynie bieliznę zakryła się szybko kołdrą. Była zawstydzona. Na próżno próbowała sobie przypomną co się działo poprzedniego dnia. Wiedziała tylko dwie rzeczy… mianowicie, że jest właśnie półnaga w łóżku swojego pracodawcy, i że strasznie boli ją głowa. „Kac morderca nie ma serca” mruknęła cicho. Po chwili zapytała cicho spuszczając głowę. – Czy my? - Nie! Na pewno, nie! Nawet w takim stanie potrafię się zachowywać, jak na dżentelmena przystało. – odpowiedział nieco niepewny, czy to co mówi to na pewno prawda. – Owiń się kołdrą i weź ubranie. Ubierz się, dziś ja zrobię śniadanie. – powiedział spokojnym głosem. Zgarnęła ubrania i poszła do swojego pokoju. Otworzyła drzwi i omal nie wybuchła śmiechem. Na jej łóżku spał, nie kto inny jak czerwonowłosy, ale nie to było śmieszne. Rozbrajające było to, że ten goryl przytulał się do jej maskotki i rozwalił się na całym łóżku. Zachichotała. Próbowała cicho podejść do komody po telefon, aby zrobić mu zdjęcie. „Już ja to wykorzystam, spróbuj mnie tylko denerwować. Mwahahah” pomyślała. Zrobiła zdjęcie, jednak zapomniała wyłączyć fleszy w telefonie. Obudziła tym brązowookiego. Wymamrotał niewyraźnie „Co się dzieje” po czym spojrzał na dziewczynę, trzymającą telefon w dłoni, znów chichotała. - Co robisz w moim pokoju? – zapytał, przecierając oczy. - W twoim? Po pierwsze to nie TWÓJ tylko MÓJ pokój. – powiedziała. – a po drugie słodko wyglądasz jak śpisz, przytulony do mojej maskotki. – zaśmiała się. – zrobiłam ci przepiękne zdjęcie. Chcesz zobaczyć? – podeszłą do niego i odtworzyła zdjęcie w telefonie… - O ty!!! Usuń to! Natychmiast! – zaczął krzyczeć, jednak to nic nie dało. - Ale ty tak słodko wyszedłeś na tym zdjęciu. – powiedziała słodkim głosem siedmiolatki, wydymając usta. Podeszła do niego i złapała za policzki, ciągnęła je mówiąc „puci, puci, puci”. Chłopak był załamany i bardzo zdenerwowany. Powiedział opanowanym głosem: - Masz trzy sekundy na ucieczkę, potem możesz pożegnać się z tym światem – mówił to cholernie poważnie. Dziewczyna zaczęła się trochę obawiać o swoje życie. – Raz… - zaczął odliczać. Isabella zaczęła uciekać. Pobiegła na dół. - Leo! Leo! Pomocy tamten goryl chce mnie zabić! – krzyknęła a do czarnowłosego. Podbiegła do niego i schowała się za nim. - Gdzie jesteś cholero jedna?! Ja ci dam „puci, puci”! –wołał brązowooki. – Leo, odsuń się. – zirytowany chłopak złapał czerwonowłosego oraz Isabellę za uszy i wziął ręce do góry. Brązowowłosa i Kastiel błagali o litość. Strasznie bolały ich uszy… Jednak czarnowłosy nie odpuścił. Do salonu pokrótce wszedł albinos, trzymając w ręku miskę z popcornem. Miał oglądać komedie pod tytułem „Mały”, lecz zainteresowała go bardziej scenka rozgrywana przed nim. - Które pierwsze zaczęło? – zapytał spokojnym głosem. Usłyszał tylko krzyk obojga winnych, nawzajem oskarżających się. Mężczyzna pociągnął mocniej za uszy. Jęknęli z bólu. – Dobra. A teraz siedzieć cicho! Zachowujecie się jak dzieci w przedszkolu, a nie licealiści. Kastiel ty masz omijać Isabellę szerokim łukiem, a ty Isabello masz omijać jego. Jasne? I za kare odśnieżycie podjazd. – puścił ich w końcu. Poczuli się jak dzieci, które mają po siedem lat i muszą słuchać się mamy. Ale kara? To chyba lekka przesada. Widać, że ktoś go nieźle wkurzył. - Ej no… Koniec spektaklu? A ja się już napaliłem na jakieś ostre akcje… - dorzucił białowłosy. Trójka przyjaciół spojrzała się na niego morderczym wzrokiem. - Lysiu… A ty im pomożesz. – Powiedział patrząc z politowaniem, kierując się do kuchni. Posłusznie ubrali się i wyszli na dwór odśnieżać.

Rozdział 9 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

- To przez ciebie musimy tu teraz marznąć i odśnieżać! Lysiu, większej posiadłości nie było?! – Marudził czerwonowłosy. Cały czas nawijał jak nakręcona katarynka. W końcu poślizgnął się. – Kurr…de... Cholerny lód! – Wrzasnął, niezadowolony. - Kastiel zamknij się wreszcie! Zachowujesz się jak baba w ciąży! Ja ci po ogórki kiszone i śmietanę nie będę biegać – odgryzła się brązowowłosa. Irytowało ją zachowanie tego rudego goryla. Jak widać ten okaz cofa się w rozwoju, do małp ‘’rozumnych’’. – Mam nadzieje, że dziecko nie będzie się zachowywało jak mamusia… - dorzuciła ironicznie. Odwróciła się na pięcie i schyliła po łopatę do odśnieżania. Poczuła, że ktoś rzucił w jej tyłek śnieżką. Zdenerwowała się. – Dobra… która małpa?! – Przerażony Lysander w obawie o swoje życie pokazał palcem wskazującym na swojego przyjaciela. To samo zrobił Kastiel. Obaj w tym samym czasie, równie szybko. - To on! – Krzyknął białowłosy. - Nie kłam! To ty! – Bronił się brązowooki. Przekrzykiwali się cały czas, zwalając winę na przeciwnika. - Eh… już nie ważne. – Przerwała im dziewczyna. - Wracam do środka, głowa mnie rozbolała. – Powiedziała i skierowała się, odśnieżoną ścieżką w stronę drzwi wejściowych. Weszła do budynku, zdjęła z siebie zimowe ubrania wraz z butami. Na jej nogach zamiast poniszczonych kozaków, znalazły się ciepłe puchate kapcie, które niegdyś należały do Rozalii. Korzystała z wielu jej rzeczy, które zostawiła przy wyprowadzce. Kilka kosmetyków, parę bluzek, spodni i dwie sukienki, które i tak musiała pozszywać gdzieniegdzie oraz te różowe puszyste ciapki. Poczłapała do swojego pokoju, na piętrze i zamknęła się w nim, na klucz. Rzuciła się na łóżko i przytuliła się do swojego małego misia. Po chwili Morfeusz zabrał ją do swojej krainy snu… [Sen] - Mamo… kto to do cholery jest, czego oni od nas chcą?! – Zapytała przestraszona dziewczyna. Spojrzała się na swoją matkę. Było ciemno. Dookoła było słychać tylko śmiechy i krzyki napastników. Matka spojrzała się na córkę i odpowiedziała: - To źli ludzie… jesteśmy w niebezpieczeństwie. Jednak ty musisz przeżyć. Nie zdążę ci niczego wyjaśnić, mogę cię jedynie uratować. – Sięgnęła do szuflady szafy, koło której kucały i chowały się. Wyjęła jakiś koc. „Po jakie licho jej teraz koc potrzebny?” - Pomyślała, Misaki. – Weź… to jest coś w rodzaju peleryny niewidki, gdy ją na siebie założysz, znikniesz z pola widzenia. Nikt cie nie zauważy, gdy będziesz uciekać. O mnie i ojca się nie martw, jeszcze się spotkamy! Obiecuję ci to. – Jednej i drugiej, po tych słowach zaczęły spływać łzy po policzkach. – Proszę idź już… - Wyszeptała kobieta. Z wielkim żalem patrzyła na matkę zakładawszy pelerynę na siebie. „Żegnaj mamo” wyszeptała i zniknęła. Po kilku minutach znalazła się w lesie, goniły ją psy, które wywęszyły jej trop. Uciekała, co sił w nogach, za nią dobiegały krzyki mężczyzn, którzy szli za psami. Byli pewni, iż ich myśliwskie bestie zupełnie oszalały, nie wiedzieli, kogo gonią i czy w ogóle kogoś gonią. Brązowowłosa skuliła się pod jednym z drzew, była przerażona, nie wiedziała, co robić, gdzie ma uciec… [W tym samym czasie] - Braciszku kochany, ty się najwyraźniej w niej zakochałeś. – Powiedział po chwili namysłu uradowany albinos. – Nie krzyw się tak! Każdy ci to powie, nie dziwię ci się jednak. Jest taka miła, ładna i inteligenta, co w tych czasach jest najważniejsze, ma naprawdę niezłą figurę, a to wcięcie w talii… Ja się doprawdy nie dziwie, że uległeś jej, powiem ci szczerze, że jest nawet bardziej kobieca niż Roza. Przy tym zna się też na motoryzacji… ty wiesz, że ona pomogła Rudowłosej w podrasowaniu trochę silnika w jego motocyklu. Był pod wrażeniem, no i ja zresztą też. – Powiedział kolorowooki prawie na jednym wydechu, szczerząc się do brata. - Serio pomogła Kastielowi przy jego maszynie? – Zapytał z niedowierzaniem i fascynacjom w głosie. - Tak! Sam się nawet go o to zapytaj. Z resztą pomysł z zaproszeniem ją na kolacje do „Markizy” fiu fiu, jakie to romantyczne – zaszczebiotał Lysander. - No to, kiedy ją zaprosisz przystojniaczku, hę? – Zapytał. - Dziś. Jak się tylko obudzi? – Odpowiedział wlewając gorącą wodę do kubka i wsypując dwie łyżki cukru do herbaty. Po chwili do kuchni weszła brązowowłosa. Włosy z koka sterczały jej na wszystkie strony, miała zaspane oczy i lekko otwarte usta ukazujące tylko kawałeczek zębów. Poczłapała sennym krokiem do krzesła, które stało przy kuchennym stole. - Zrobi mi ktoś kawę rozpuszczalną z mlekiem? Prooszę… - Wymamrotała w kierunku chłopaków spoglądając na nich na wpół otworzonymi oczami. Czarnowłosy od razu wsypał czarne granulki do filiżanki zalewając wodą i słodząc trzema łyżeczkami kawę, na końcu dolał do niej mleko, i podał ją Isabelli. Usiadł naprzeciwko niej oraz spojrzał na swojego brata wzrokiem wypraszającym z kuchni, białowłosy mruknął uśmiechając się szyderczo, że idzie do Kastiela i wyszedł. Czarnooki wypił łyk swojej herbaty i od razu przeszedł do rzeczy. - Słuchaj Isa, może… może poszlibyśmy na wspólną kolacje? Zrobiłem rezerwacje w restauracji „Markiza” – wypowiedział to tak szybko, że zielonooka ledwo zrozumiała, co powiedział. Jednak po chwili odpowiedziała, iż z chęcią się z nim umówi jednak nie ma żadnej sukni wieczorowej na takie okazje. Uradowany Leo powiedział, aby się tym nie przejmowała i wzięła coś z jego sklepu. Pogawędzili jeszcze trochę, aż w końcu zjawili się albinos i czerwono włosy z uśmiechami od ucha do ucha. Oznajmili, iż wybierają się do kina na horror pt. „Pandorum” i chcieli zapytać się czy „gruchające gołąbki” też pójdą z nimi. Pół godziny potem byli już w kinie kupili dwie duże paczki popcornu i 4 coca-cole, oraz udali się z biletami do Sali numer cztery.

Rozdział 10 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Jak na premierę, w sali znajdowało się mało osób. Zadziwiające, jak wiele osób twierdzi, iż nie rusza ich nawet największa krwawa masakra, ale do kina przychodzi zawsze niewiele osób. Dziwne i irytujące. Isabella z irytacją rozejrzała się po kinie, w sumie naliczyła dziewięć głów – wliczając też ich. Zdawało jej się, iż spostrzegła dziwnie znajomą dziewczynę w rzędzie obok. Białowłosa, ubrana w wiktoriańskie ubrania, w mocnym makijażu, „ukradkiem” przyglądała się nowo przybyłej, czteroosobowej grupce, nastolatków z pobliskiego liceum. Poprawka, trojgu nastolatką z pobliskiego liceum i jednemu, dwudziestoletniemu mężczyźnie, który posiadał swój własny sklep z modnymi ubraniami, co więcej, niektóre szył sam! Ciekawość niedawana spokoju brązowowłosej. „Gdzieś ją widziałam, na sto procent, tylko skąd… Liceum? Nieee… Sklep? Też nie… NOSZ CHOLERA JASNA, NO! Jeszcze sobie ciebie przypomnę, zobaczysz” – zmrużyła oczy, zaskakując samą siebie, jak bardzo pochłonęło ją odgadywanie tożsamości białowłosej. - Leoś… Nie zbyt przetrawiam horrory… - Mruknęła cicho pod nosem i słabo uśmiechnęła się, głośno przełykając ślinę. - Spokojnie, ja cię uratuje, żaden potwór nie ma ze mną szans! – Odpowiedział, uśmiechając się jak heros. – Zawszę służę damie, takiej jak ty, ramieniem. – Dodał uroczo, puszczając jej oczko. Dziewczyna zarumieniła się i nic już więcej nie powiedziała, tylko zajęła miejsce tuż przy czarnowłosym. Reklamy skończyły się, a szepty i rozmowy na sali ucichły. Zaczęło się. Akcja z pewnością odgrywała się w dalekiej przyszłości, na statku kosmicznym. Pewien mężczyzna obudził się i wyszedł z kapsuły, jak za moment się okazało, był jednym z członków załogi, sprawujących pieczę nad statkiem. Wokoło trupie, zielonkawe światło, stalowe, zimne wnętrze statku, mało co widać… Wszystko zaczyna się szalenie zagadkowo, a realizatorzy dawkują informacje bardzo oszczędnie.  Dziewczyna uświadomiła sobie, że być może to nie jest taki straszny. Rozsiadła się wygodniej na siedzeniu i skupiła się na filmie. Jak na razie nic ciekawego… Przyglądała się ekranowi lekko mrużąc oczy, tak jakby miała za chwile usnąć ze znudzenia. Nawet nie wiedziała, co ją czeka za dosłownie pare chwil. Chwila… - BUU! - AAAAA! MATKO PRZENAJŚWIĘTSZA! APAGE SATANA SPIRYTUS SANTE! – wykrzyknęła nerwowo łapiąc się za serce i opierając się o fotele z innego rzędu, szybko łapała oddech, siedząc na podłodze. Wielkimi oczami wpatrywała się w czerwonowłosego chłopaka, z trupią maską na twarzy, trzęsącego się ze śmiechu. Kiedy rozpoznała tego „dowcipnisia” od razu poczuła dzikie żądze mordu. „ZABIĆ!”, wstała z podłogi i udała że otrzepuje ubranie, tylko po to aby mocno się zamachnąć i uderzyć, chichrającego się chłopaka, w głowę. Zdziwiony spojrzał na nią, rozmasowując sobie obolałą głowę. - Co jesteś taki zdziwiony, jak żaba na torach! Chcesz, żebym na zawał padła?!  - Nie zwracając uwagi na to, iż znajduje się w sali kinowej, krzyczała na niego jak syrena strażacka. Chłopak spoważniał i wrócił na swoje miejsce, spuszczając głowę i garbiąc się niemiłosiernie, robiąc przy tym minę zbitego psa. Prychnęła jedynie na ten widok i z powrotem  usiadła na miejscu, tym razem wtulając się w ramie, siedzącego obok czarnowłosego. Nawet się nad tym nie zastanowiła, co zrobiła. Chciała natychmiast się wyprostować, jednak nie zdążyła, gdyż uśmiechnięty mężczyzna objął ją ręką i lekko musnął wargami jej włosy. Natychmiast zrobiła wielkie oczy oraz spojrzała się na przyjaciela, albo miała zwidy, albo naprawdę widziała, jak się zarumienił. Gdzieś z końca sali, słychać było szelest połamanego kubka z colą i syk jakiejś dziewczyny. Odwróciwszy się, Isabella ujrzała wybiegającą z sali białowłosą, która przebijając paznokciami kubek z colą, wylała na swoją kreację czarny płyn. Nagle ją olśniło! „To przecież ta cała Rozalia! Chwila… Czy ona nas śledziła?” – pomyślała.

Rozdział 11 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Kiedy wyszli z kina było już ciemno. Cała czwórka skierowała się do domu Leo, każdemu towarzyszył wyśmienity humor, oprócz Kastiela. Od incydentu na sali kinowej stał się przygaszony, idąc, patrzył tylko na swoje buty, jakby było na nich coś ciekawego. Szedł z tyłu, powolnym krokiem. Być może, miał rozbudowany konflikt wewnętrzny, być może nawet zastanawiał się nad przeproszeniem przyjaciółki, choć nie… To w żaden sposób nie byłoby „Kastielowate”. Nie ma szans, przeprosiny odpadają, jeszcze NIKOGO w życiu SAM, bez pośrednictwa białowłosego przyjaciela nie przeprosił ŻADNEJ osoby, z którą wdał się w konflikt. Zawsze ‘czarną robotę” odwalał Lysander, zażenowany zachowaniem czerwonowłosego. Nagle, stało się coś nieoczekiwanego i niespodziewanego. Wkraczając do jednej z ciemnych alej, zobaczyli rozbłyskujące światło. Gdyby natychmiast nie zamknęli oczu, z pewnością zostaliby oślepieni. Poczuli mocny miętowo-truskawkowy zapach, który przyprawiał o mdłości. Nad ziemią unosiła się gęsta, szara mgła, która sięgała im prawie kolan. Chłopcy instynktownie stanęli w kole, chowając do środka przestraszoną Isabelę. Zewsząd otaczali ich jacyś ludzie, ubrani w czarne spodnie, tego samego koloru koszulę i skórzane glany. Każdy z nich posiadał również, czarną długą, aż do samej ziemi, pelerynę. - Misaki Yuuki Isabell Signorini.* - Przemówił jeden z nich, robiąc krok do przodu. – Wreszcie cię odnaleźliśmy. – Uśmiechnął się złowieszczo i zmarszczył przy tym brwi, dumnie unosząc głowę. – Chodź z nami, a twoim przyjaciołom nie stanie się krzywda –dodał powoli, po czym zrobił kolejny krok, wyciągając dłoń, w stronę dziewczyny. Brązowowłosa zrobiła powoli krok w przód, lecz czyjaś ręka ją zatrzymała. - Diagronie – zaczął czarnowłosy, przybierając chłodny ton głosu, za to bardzo poważny i doniosły – najpierw musisz pokonać NAS. Wojowników szkarłatnego miecza. Wtedy przybyliśmy za późno, dziś jesteśmy razem  z nią i będziemy walczyć, do ostatniej kropli krwi! – Wypowiedział z dumą, każde słowo, potem spojrzał na zdziwioną i zdezorientowaną Misaki, której oczy były prawie wielkości denek od szklanki. Myślała, iż nikt nie wie o jej prawdziwej tożsamości, była również pewna, że tylko ona miała sekret. Tego dnia, dowiedziała się o ich większej tajemnicy i o kłamstwie ze strony osób, których uważała za przyjaciół. W jej głowie kłębiło się mnóstwo pytań. Czy udawali, że ją lubią? Czy Leo, zaprosił ją na kolację tylko dlatego, aby zagrać dobrze swoją role? Dlaczego nie powiedzieli jej tego na początku? Mimowolnie do jej oczu napłynęły łzy, po niecałej sekundzie, jedna z nich zaczęła wędrówkę po jej bladym policzku. Spłynęła również dryga, trzecia, czwarta a nawet i piąta. Było ich więcej, każda z nich torowała sobie inny szlak. W końcu ocknęła się i otarła wierzchem dłoni swoje blade lica, przełknęła głośno ślinę, czując jak w jej gardle urosła wielka gula. - Bądź rozsądny Leonardzie. Jest was tylko troje, na nas czternastu wojowników czarnego krzyża. No tak, wam – Szkarłatynom, rozsądku poskąpiono, lecz zapał i umiejętności  wojenne, macie pod dostatkiem. – Odpowiedział mistrz czarnego krzyża. Tym razem odezwał się białowłosy, sięgając do kieszeni swego płaszcza, wyjął małe czarne coś, z czerwonym guziczkiem po środku. - Diagronie, być może inteligencji mało w naszych głowach, lecz na pewno przyznam ci rację, iż odwagi, waleczności, sprytu i męstwa nam nie brakuje – zrobił pauzę, na głęboki wdech, dumnie wypinając przy tym klatkę piersiową i na wydechu dodał – widzisz to co trzymam w dłoni? – uniósł rękę do góry. – Chcesz się dowiedzieć jak to działa? – Nie czekał na odpowiedź, od razu nacisnął guzik, po chwili, do środka kręgu, stworzonego przez członków czarnego krzyża, zaczęli teleportować się inni Szkarłatyni. Było ich dwudziestu, każdy stał w rozsypce, w odstępie dwumetrowym. - Nadal twierdzisz, że nie mamy szans? – Swoje trzy grosze dodał w końcu Kastiel, z cynicznym uśmiechem. Widać było, iż wielkiego mistrza Diagrona von Callas, szlag jasny, a może i nawet ciemny, trafia. Cofnął się, obracając na pięcie, przerzucił pelerynę i zniknął, razem za nim, po kolei inni członkowie, zakonu krzyża.  – Hahaha ale mieli głupie miny! Zauważyliście, że przy nich gadamy jak jakieś średniowieczne ciule? – Odezwał się, czerwonowłosy, kończąc swoją jakże inteligentną przemowę, przybił „żółwika” z jakimś zielonowłosym   facetem. Wszyscy, nowo przybyli, oprócz Kastiela, Leo i Lysandra, ustawili się w równym szeregu, na baczność. Każdy z nich po kolei występował z rzędu i przedstawiał się. Na końcu, przedstawili się najwyżsi i najbardziej postawniejsi mężczyźni. - Jestem Jade Mostew. Porucznik, to zaszczyt walczyć dla ciebie – skłonił się nisko i powrócił na swoje miejsce. Brązowowłosą nagle coś tknęło. - Ale ja nie jestem… nikim WAŻNYM… - Odpowiedziała cicho, lekko zakłopotana. - Wybacz pani, lecz przez nas twoi rodzice nie zdążyli się uświadomić, jak ważna jesteś dla świata. – Wtrącił łysy mężczyzna, którego imienia jeszcze nie znała. – Proszę wybaczyć, nie przedstawiłem się. Nazywam się Axel Kuran. Generał Axel Kuran – wstrząśnięty niezmieszany. – Odpowiedział uśmiechając się szeroko na ostanie swoje słowa. Misaki, bo tak miała naprawdę na imię nasza bohaterka, nic już nie powiedziała, jedynie skinęła głową. Szkarłatyni zaczęli powrotem teleportować się do podziemia. Zmęczonym wzrokiem spojrzała na czerwonowłosego przyjaciela, który zrobił właśnie zatroskaną minę i niemal natychmiast złapał mdlejącą dziewczynę. ***************** ~~~~##*#(~Kastiel~)#*##~~~ Kiedy spojrzała na mnie, lekko się zaniepokoiłem, widząc jej bladą, zmęczoną twarz. Dlatego kiedy tylko zaczęła upadać na ziemię, instynktownie złapałem ją, bez chwili wahania uniosłem ją do góry i spojrzałem na przestraszonych chłopaków. - Wracajmy do domu, widocznie za dużo przeżyła, jak na jeden dzień. – Obaj skinęli głowami, na moje słowa i deportowaliśmy się. Nienawidziłem tego uczucia. Posmak kwasu cytrynowego w buzi i to przeklęte szarpnięcie pępka na początku, nie mówiąc już o dźwięku piszczenia, w uszach. Ułożyłem ją delikatnie na sofie, w salonie i przyjrzałem jej się dokładnie. Wyglądała tak słodko i niewinnie, aż moje serce zabiło mocniej, nie mogłem oderwać od niej wzroku. Jej blada cera i idealne, różowe usta idealnie ze sobą kontrastowały, do tego lekko zaróżowione lica, mały zgrabny nosek i cholernie długie rzęsy. Teraz, nawet niezgrabny kosmyk jej krótkich, kręconych włosów, koloru brązowego niewinnie spoczywał na jej prawym policzku, dodawał jeszcze większego uroku… CHOLERA! O CZYM JA WŁAŚCIWIE MYŚLĘ? Szybko odgoniłem od siebie TE myśli i przetarłem twarz dłońmi. Wiem, że ona nic do mnie nie czuje… Ma się zawsze ku Leo. Co dzień widzę jak na niego patrzy, jak wykonuje prawie każdy, najmniejszy ruch, z resztą… on tak samo na nią patrzył. No cóż, zawsze tak jest, że jeżeli na ciało A działa ciało B, to ciało C musi się wtranżalać. W tym przypadku ja jestem ciałem C… Niestety…

Rozdziały specjalne

Rozdział specjalny - świąteczny cz. 1 Kliknij [Pokaż] aby to przeczytać.

Ogłoszenie parafialne: Do napisania rozdziału zmotywowała mnie moja BFF Paulina. Oczywiście wysyłałam jej kawałki rozdziału, od razu po napisaniu. No jakże by inaczej. Oh i jeszcze jedno. To jest taki epizod świąteczny, nie będzie miał za wiele wspólnego z innymi rozdziałami. Tylko zamierzam prezenty, które dostaną bohaterowie wytasiać do następnych rozdziałów. Ot taka moja logika. Dodam, w takim małym bonusie, ze w ostatnim rozdziale tego opowiadania, umrze jeden z bohaterów. Nie lubię Happy Endów. Rozdział specjalny: świąteczny. Leo&Missaki -*-*Leo*-*-r Wstałem dziś specjalnie wcześniej, o godzinie piątej. Miałem z tym niemały problem, ponieważ jak każdy, normalny człowiek nie cierpię wstawać aż tak rano. Spojrzałem na kalendarz i uśmiechnąłem się, albowiem mamy dwudziestego czwartego grudnia. Nucąc pod nosem jakąś kolędę skierowałem się do łazienki, która była na przeciwko mojego pokoju. Starałem się być cichy i zwinny jak ninja, tak, aby nikt się nie obudził. Przekraczając próg. łazienki syknąłem, czując przeszywające zimno na stopach. Płytki były przerażająco zimne, wiec jak najszybciej stanąłem na mięciutkim, puszystym dywaniku, który znajdował się przy wannie z prysznicem. Byłem geniuszem dokonując tak wspaniałego zakupu. Zawsze próbowałem wybierać meble dwa w jednym. Miało to dużo zalet. Po pierwsze można było zaoszczędzić, nie wydając pieniędzy na dwie rożne rzeczy, praktycznie służące do tego samego. Po drugie zajmowało to mniej miejsca, a wady? Nie widzę żadnych.  Dobra nie będę więcej przynudzał tym moim gadaniem o niczym. Może i nie wyglądam na rozmownego, ale jak zacznę swoja paplaninę, to końca nie ma. Z prędkością światła wziąłem prysznic, ogoliłem waz, ubrałem się i spryskałem dezodorantem. Ruszyłem na dół, do kuchni i przygotowałem sobie trzy kanapki z twarogiem i miodem na pokrojonej w owale bagietce. To Misaki odkąd tu się wprowadziła robiła takie pyszne wynalazki, pewnie jej rodzice są kucharzami, a może i nawet szefami kuchni. Po zjedzeniu śniadania popędziłem do salonu, w którym głośno chrapał Kastiel na sofie. Zdjąłem kapcia z nogi i rzuciłem nim w śpiącego rudzielca, z zamiarem obudzenia go. Ni czorta, nie zadziałało, wiec zepchnąłem go z kanapy na podłogę.  Runął na ziemie z głośnym hukiem, który ledwo zagłuszył wiązankę przekleństw kierowaną zapewne w moją stronę. Rzuciłem mu gniewne spojrzenie i mruknąłem, Iz czeka na nas robota oraz, że ma obudzić Lysandra. - Czy ty człowieku wiesz, która jest godzina?! - warknął, mordując mnie wzrokiem. - Odpowiednia, aby jechać po choinkę, na targowisko. - odpowiedziałem, a on spojrzał się na mnie jak na idiotę. - Dobra - uniósł ręce w poddańczym geście - idę obudzić Misę i tego sklerotyka. - dodał kierując się w stronę schodów. - Misaki zostaje, budź tylko sklerotyka. – Zaśmiałem się pod nosem i kierując się do korytarza, aby ubrać się ciepło. Wstąpiłem jeszcze do jednego za garaży i wyciągnąłem łopatę do odśnieżania. W końcu ktoś musi odgarnąć śnieg z podjazdu. ~~*~~*~~*~~ Zziajany i zmęczony skierowałem się do kuchni, aby zabrać te dwie leniwe niewiasty. Nawet nie przyszli mi pomóc, oj oberwą w samochodzie. Wchodząc do kuchni, nerwowo uderzyłem się otwartą dłonią w czoło. Dookoła panował wielki bałagan. Na podłodze leżało kilka kanapek, rozsypany cukier, mąka i porozbijane jajka, to samo było na kuchennym blacie i stole. Zauważyłem również rozlewające się mleko na podłogę, które leżało na blacie, a w samym centrum pomieszczenia oczywiście Kastiel i Lysander, bijący się z otwartych dłoni, jak małe dziewczynki. - Co wy do jasnej cholery robicie?! - krzyknąłem zirytowany ich zachowaniem. Spojrzeli na mnie, a potem zaczęli rozglądać się po kuchni, otwierając coraz to szerzej oczy i usta. - Jak dzieci, nie można was nawet na pół godziny zostawić samych? - burknąłem zły, po czym dodałem - i nawet żaden z was nie przyszedł mi pomoc w odśnieżaniu podwórka. - Próbując się uspokoić, wziąłem kilka głębokich wdechów i wydechów. Nie chcąc mnie bardziej rozzłościć sprzątnęli z grubsza cały ten bałagan i udali się do dużego, ciemno zielonego Reno Mastera. Zajrzałem jeszcze do pokoju dziewczyny i upewniwszy się, iż jeszcze smacznie śpi, również wyszedłem z domu. Usiadłszy za kierownicą, sięgnąłem, do kieszeni, po kluczyki i odpaliłem pojazd. Normalnie ten samochód służył mi do, jeżdżenia po towar lub materiały, do sklepu, odkąd nie mieszkamy już z rodzicami nie jeździliśmy po choinkę, ani nawet nie obchodziliśmy specjalnie świąt. Ja zostawałem w sklepie, ponieważ w tym okresie był największy ruch, a Lysander szlaja się gdzieś z Kastielem. W tamtym roku musiałem ich odbierać z komisariatu, bo za bardzo im odbiło, czerwonowłosy przebrał się wtedy za mrocznego kosiarza, a mój brat za jakiegoś upiora z horroru do tego poznali wtedy jakiegoś Mike'a, który był dość niskiego wzrostu... Nie owijając w bawełnę był po prostu karłem, więc przebrali go dzięki Rozie, za laleczkę Chucky. W parku straszyli, spacerujących wieczorem ludzi. Dobrze, ze zostali ukarani tylko pracami społecznymi, bo w innym wypadku dawno by już siedział na wsi z rodzicami. Widząc wielki plac, na którym było mnóstwo żywych i sztucznych choinek, zaparkowałem na pobliskim parkingu. Wyszedłszy z samochodu zamknąłem go z pilota i ruszyłem razem z chłopakami w kierunku głównej bramy targowej.  Nie było tu zbyt wiele straganów, ale choinki były przepiękne, duże i małe, żywe i sztuczne. Postanowiłem kupić oczywiście duża i żywą. Podchodząc do najbliższego straganu  od razu zapytałem o największą z nich. Sprzedawca pokazał mi piękna, prawie cztero metrową choinkę, która od razu mi się spodobała. Zamieszczę ją w salonie, na szczęście jest duży, przestronny od podłogi do sufitu jest prawie pięć metrów. Koło kominka będzie się ślicznie prezentować. Do tego gdzieś powinny być duże, świąteczne skarpetki. Wyjąłem portfel i zapłaciłem sprzedawcy. Próbowałem ja unieść sam, jednak  nie dałem rady, wiec zadzwoniłem do Lysa i kazałem im w końcu przyjść do mnie, opisując im dokładnie miejsce, w którym aktualnie się znajdowałem. Jak się okazało, znaleźli budkę z hot-dogami i oczywiście tak nagle zgłodnieli, na sam widok. - Pomóżcie mi z tym cholerstwem. – wskazałem za siebie, kciukiem. - Nie mam tyle siły żeby udźwignąć ją sam. - mruknąłem, mierząc ich wzrokiem. Nawet nie zdążyli jeszcze zjeść swoich hot-dogów. Przewróciłem oczami i odebrałem od nich owe jedzenie. Oboje zatarli ręce, założyli rękawiczki i podchodząc do choinki, złapali ją i unieśli. Wesoło podśpiewując kolędę „Last Christmas”  powróciliśmy do samochodu i otwierając tył wrzuciliśmy upychając jakoś drzewko. Pomyślałem o ozdobach jednak przypomniałem sobie, iż mamy jeszcze ich mnóstwo na strychu. ~*~*~*~ - Lysiu, pójdziesz na strych po ozdoby? - zapytałem, uśmiechając się. - Ubierzcie choinkę sami i nie budźcie Misy. Ja muszę jeszcze coś załatwić na mieście. - podszedłem do wieszaka na klucze i sięgnąłem po te od czarnego Lotous Exige*. Kocham sportowe samochody, tą moc i szybkość. Jestem także szczęśliwym posiadaczem niecienkich motocyklów. Ot taka tam pasja. Nie żeby coś, nie jestem zapalonym harleyowcem, po prostu szybkość to moja pasja. W drodze do miasta myślałem, nad tym co bym mógł kupić w prezencie dla mojej Misaki i tych dwóch głąbów. Zatrzymałem się na parkingu niedaleko centrum handlowego i wszedłem do budynku rozglądając się po wnętrzu. Wszędzie były ozdoby świąteczne. Na każdej szybie, każdego sklepu były namalowane sprejem świąteczne wzory, a w samym centrum galerii wielka, ogrodzona płotkiem choinka. Ruszyłem od razu do sklepu z elektronikom. Spoglądając na mały nadajnik GPS, od razu pomyślałem o białowłosym sklerotyku. – On zawsze wszystko gubi. – zaśmiałem się i ruchem ręki przywołałem jedną z ekspedientek. Grzecznie poprosiłem o zapakowanie tegoż nadajnika i zapłaciłem. Wychodząc ze sklepu rzuciłem krótkie pożegnanie, jednak nikt mi nie odpowiedział. Eh… ta kultura… Przewróciłem oczami, udając się na ruchome schody, prowadzące na kolejne piętro. Tam był ulubiony sklep muzyczny tego rudego oszołoma. Zaglądając przez szybę sklepu zauważyłem futerały do gitar elektrycznych. Oj przydałby mu się nowy futerał… szczególnie po ostatnim incydencie, na pewnej imprezie, gdy mój braciszek, wpadł na pomysł uszycia ubranka dla „Fredzia”, czyli kasztanowego ludka. Jak on to ujął… „To też człowiek! Przecież nie będzie latał nago po mieszkaniu! Tu są kobiety[…]” wtedy wskazał palcem na Misaki, a następnie dodał „No i byłoby mu zimno… Mamy zimę…”. Był wtedy, w lekkim stanie nietrzeźwości. Tak samo jak Kastiel, który pomagał mu szyć to ubranko. Przynajmniej następnego dnia nie zabił swojego przyjaciela. Na samą wizje tego wydarzenia zachciało mi się śmiać i walić głową o najgrubszy mur. Wybrałem najlepszy futerał. A co mi tam. Przecież są święta.